Daar zit ik dan, in de franse 2020 september zon. De jongste ligt in de stacaravan op bed en papa en de oudste zitten in het zwembad. Op de olifanten glijbaan denk ik. Er komt ineens een pure kracht door mij heen, we zijn al een week op vakantie, het werk heb ik Nederland gelaten. Dus ben volledig afgeschakeld. De bomen ritselen, de herfst gaat zich langzaam aandienen, je ruikt het. Net zoals je de lente altijd ruikt. Met die afnemende zonkracht op mijn gezicht en het ritselen van de bomen was het daar dus ineens. Het is tijd! Ik voel het in mijn hele lichaam, ik weet het, hier kan ik niet omheen, Kracht in volle glorie. Hoe ga ik dit doen, oh my….ga ik dit doen? ’S Nachts schrijf ik een brief. Een brief aan mijn leidinggevende en aan ZilverenKruis. Want ja, nu weet ik dat via het werk ik mijn levenskracht inzet.

De brief die ik schrijf naar mijn leidinggevende gaat over het huwelijk tussen Zilveren Kruis en mij.  We zitten in een storm: Zilveren Kruis en ik. Er is zoveel liefde, maar de Zilveren Kruis vraagt van mij om s’avonds frikandellen te eten. Of tot in de nacht te bingewatchen. Maar is dat nog gezond voor mij vraag ik me af? En wat practicen we bij Zilveren Kruis, gezondheid dichterbij voor iedereen. Stom toeval, wat niet bestaat. Na mijn vakantie hebben mijn leidinggevende en ik een afspraak. Ik lees haar de brief voor, de tranen rollen over mijn wangen, zij is ook duidelijk aangeslagen. Ik sluit mijn brief af door haar te vragen om de samen de reis te maken: naar een sabbatical of, tja, iets anders. De laatste durf ik nog niet hardop te zeggen. Wij besluiten samen ons te wenden tot een soort relatietherapie. We hebben geen begeleider nodig, want in alles merk je dat we voelen, praten en doen vanuit ons hart, vanuit liefde kijkend naar onszelf en naar de ander.  De vraag die ik wel steeds heb is er nog tijd voor relatietherapie of beter gezegd wil ik nog wel relatietherapie, want we hebben al behoorlijk wat gedaan? We draaien wat cirkels, maar vrij kort na mijn brief laat mijn leidinggevende het woord vallen; helemaal stoppen. Want ja, heeft een sabbatical wel zin, ga je dan niet alsnog weg? Ze heeft hout op het vuur gegooid, er gaat iets in mij branden, en het wilt ook niet meer doven. Ik hoor en zie niks anders meer, ik ben verliefd geworden op iets anders en dit pad wil ik volgen.  En dus zo krachtig als dat het op de bewuste middag in de franse zon binnenkwam, zo krachtig maak ik een maand later ook mijn beslissing. De reis, met Achmea en Zilveren Kruis, stopt nu. Innerlijk rust, reflecteren op mijn aardse reis gedreven door een vrijgevochten behoefte naar vrijheid. De behoefte om minder controle te hebben. Hoe zou het zijn als ik het leven meer laat stromen?

We spreken af dat ik nog wel even blijf, om het een en ander goed over te dragen. Ik kom in een tweestrijd, met mezelf, met mijn functie, met mijn collega’s. Er gebeurt van alles, mijn overtuigingen vanuit jeugd blijven weken hangen, oude schoenen niet weggooien voor iets nieuws, geen inkomsten is niks betekenen, wat ben ik waard? Dit is wat ik wilde, volle confrontatie met mezelf, mijn patronen. Ik moest ergens door heen breken, vandaar deze keuze. Ik kreeg wat ik wilde.  De weken gaan voorbij en mijn afscheid nadert, ik voel dat er een shift plaatsvindt. Mijn afscheid is online maar desalniettemin groots en meeslepend: woorden, emoties, dankbaarheid. De shift die plaatsvond gaat over de waardering van mezelf, trots zijn op mijzelf en met dat gegeven kan ik alles wat wordt gezegd en gedaan ook puur ontvangen. En dat is hoe het moet zijn balans, net als mij keus, net zoveel weten als ook niet weten.

.